ΜΗ ΦΥΓΕΙΣ

Πριν χρόνια διάβαζα την “Πόλη” του Καβάφη.. “Πάντα στην πόλη αυτή θα φτάνεις...για τ'αλλού μη ελπίζεις...." κι ένιωθα πως δεν θα μπορούσα ποτέ να φύγω, ένιωθα πως η πόλη και η χώρα που ζούσα με είχε με αλυσίδες δεμένη και σκεφτόμουν.. “θα φύγω και δεν θα ξαναγυρίσω!", για όλους αυτούς τους λόγους που ξέρουμε όλοι..
Δεν καταλάβαινα τότε.

Λένε πως τα μαστιχόδεντρα της Χίου δεν βγάζουν σε κανένα άλλο τόπο μαστίχα.. Πιάνουν, μεγαλώνουν... αλλά δεν δίνουν τον πολύτιμο καρπό τους..

Ο καθένας από μας είναι ένα δέντρο.. Όμως σε αντίθεση με τα δέντρα ο κάθε άνθρωπος είναι ένα ξεχωριστό ιδιαίτερο δέντρο, έχει τη δική του ρίζα, τον δικό του καρπό. Πολλά μοιάζουν μεταξύ τους τόσο πολύ. Άλλα πάλι λιγότερο.

Θες να φύγεις από την “Πόλη” λοιπόν.. Δεν έχει σημασία αν είναι η “Πόλις” του Καβάφη, δεν έχει σημασία αν θα είναι η Αλεξάνδρεια, η Αθήνα, η Θεσσαλονίκη, ή κάποιο νησί. Και που θα πας; Αναρωτήθηκες ποτέ αν θες να χάσεις τη “μαστίχα” σου; Αναρωτήθηκες αν θα μεταλλαχτείς σε άλλο δέντρο, και αν αυτό το δέντρο θα σ΄αρέσει;

Ο άνθρωπος πολλές φορές δεν μαθαίνει από τις θεωρίες. Πρέπει να μπεις στο παγωμένο νερό για να δεις πόσο κρύο πραγματικά είναι.. Πρέπει να περπατήσεις στην καυτή άμμο της ερήμου για να δεις τι σημαίνει πραγματικά “στεγνώνει το νερό από το σώμα”. Αλλιώς δεν γίνεται.. Αλλιώς δεν μαθαίνει πραγματικά κανείς..

Ε, λοιπόν, εγώ έμαθα... Γι΄αυτό γράφω.. Για να σου πω τι μπορεί να συμβεί και σε σένα, όχι τώρα που έφυγες αλλά σε ένα, δύο, τρία ή τέσσερα χρόνια από τώρα που φεύγεις.. Απλά για να το ξέρεις.

Ψάχνουμε μια “Ιθάκη” πάντα. Ο άνθρωπος γυρεύει μια ιδανική πατρίδα, γυρεύει μια ευτυχία.. όπως τα γυαλιά που τα φοράς και τα ψάχνεις ταυτόχρονα, όπως έγραψε κάποτε σοφά ο Παλαμάς. Αυτή είναι η ευτυχία..

Αν έχεις δίπλα σου αγάπη, αν έχεις ανθρώπους που πραγματικά σε αγαπούν και σε πονάνε, μη φύγεις.. Δεν θα τους δεις να μεγαλώνουν.. Δεν θα τους βλέπεις όταν χαίρονται, όταν κλαίνε, όταν φοβούνται.. δεν θα τους βλέπεις.. Μόνο θα τους φαντάζεσαι.. Λες πως τους έζησες τόσα χρόνια και φτάνει.. Έχεις δικαίωμα κι εσύ στην ευτυχία... Αλήθεια, που βρίσκεται η ευτυχία;;;

Πιστεύεις πως η αγάπη έχει ημερομηνία λήξης; Χορταίνεις ποτέ από αγάπη;

“Η Ελλάδα βυθίζεται στο τέλμα της”.. Ενώ ο υπόλοιπος κόσμος ευημερεί;

“Η Ελλάδα τρώει τα παιδιά της; “ .. Αλήθεια; Και όλοι εκείνοι που πέτυχαν; Γιατί δεν τους έφαγε;

Δεν απλοποιώ τις αλήθειες, όχι..

Απλά σκέψου.. Εγώ έχοντας ζήσει στην Ελλάδα πολλά χρόνια, σου λέω ότι από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου ακούω τη λέξη “κρίση”.. Απλά τότε τα κανάλια ήταν λιγότερα, δεν υπήρχε διαδίκτυο.. καλά καλά τηλέφωνο δεν μας είχε βάλει ο ΟΤΕ μετά τη μετακόμιση στο νέο σπίτι το 1985.. και άκουγες παντού τα ίδια..

Άκου.. Εκεί έξω βρίσκονται πολλοί που θέλουν να σου επιβεβαιώσουν τους φόβους.. Που θέλουν να σε διώξουν μια για πάντα.. όπως έδιωξαν κι εμένα...

Τα στραβά τα ξέρω.. όπως όλοι.. Δεν κλείνω τα μάτια.. Αλλά αν πιστεύεις πως έξω σε περιμένει ο Παράδεισος γελιέσαι..

Γιατί.. γιατί ο Παράδεισος είναι δίπλα σου, όπως τα γυαλιά σου, που τα φοράς και τα ψάχνεις..

Πιάσου από κάτι καλό δίπλα σου.. από τον άνθρωπο που αγαπάς, από τον πολύτιμο φίλο σου.. Από το ανιψάκι σου που επιθύμησες..Εσύ τουλάχιστον που έχεις κάτι πίσω.. Εσύ που έχεις πίσω σου την αγάπη και .. μη φύγεις...

Σε παρακαλώ .. μη φύγεις..

Όσα λεφτά κι αν κάνεις έξω..

Μια ζωή μας πουλάν το ίδιο παραμύθι κι εμείς σαν καλοί παπαγάλοι το επαναλαμβάνουμε..

Σκέψου τι σε κρατάει πίσω..

Άνοιξε την καρδιά και το μυαλό σου.. Θα πας αλλού..Θα δέσεις ρίζες .. θα φυτρώσεις.. αλλά θα χάσεις την πολύτιμη “μαστίχα” σου..

Μπορεί κανένας να μη σου πει “μείνε”, αλλά κάποιος θα σου πει.. “μη φύγεις”..

Δεν στο είπε κανείς;

Όχι .. Στο είπα εγώ.. “Μη φύγεις”...


Ευδοκία Δαβυτίδου