Ελαιόλαδο! Καιρός να γνωριστούμε καλύτερα!

Αχ, ελαιόλαδο, πώς παραγνωριστήκαμε έτσι;...

Μαγειρεύω πολύ και τακτικά. Περισσότερο ίσως από τις όποιες συνταγές, δίνω βάρος στις πρώτες ύλες, για να απολαμβάνουν οι φίλοι μου κι εγώ γεύσεις καθαρές και αυθεντικές. Πρέπει να ομολογήσω, βέβαια, ότι επειδή το μεγάλο μου καμάρι σε κάθε τέτοιο γεύμα είναι το εκλεκτό κρέας, αλλά και τα πιάτα που το συνοδεύουν, η σαλάτα έρχεται στο τραπέζι "εθιμοτυπικά" και μόνο, είναι πάντα λιτή (συνήθως ρόκα, ντομάτα και ίσως φρέσκο κρεμμυδάκι ή σχοινόπρασσο) και "ντύνεται" με ό,τι πιο απλό: ελαιόλαδο, ανθό αλατιού και φρεσκοτριμμένο πιπέρι. 

Αρχικά λοιπόν, οφείλω να πω, μου έκανε εντύπωση που η σαλάτα μου κάθε φορά απέσπαγε πολύ θετικά σχόλια. Μπορώ να πω μάλιστα ότι ίσως με "ενοχλούσε" και λίγο, καθώς ήθελα τα εξαιρετικά μου κρεατικά να εισπράττουν όλα τα εύσημα. Μέχρι που κατάλαβα ποιο είναι αυτό το συστατικό που μπορεί μόνο του, και χωρίς την παραμικρή προσπάθεια, να "απογειώσει" ακόμα και την απλούστερη σαλάτα: το εξαιρετικό παρθένο ελαιόλαδο. Βλέπετε, μέσα στην όλη μου προσέγγιση και "εμμονή" στην επιλογή των κορυφαίων πρώτων υλών έχει ενταχθεί και το ελαιόλαδο. Έτσι, έχω στην κουζίνα (και στην κάβα μου) μια αρκετά πλούσια συλλογή εκλεκτών ετικετών ελαιολάδου από όλη την Ελλάδα (και όχι μόνο), που μου δίνει τη δυνατότητα να "παίζω", ανάλογα πάντα με το πιάτο και τα συστατικά του, με ποικιλίες, αρωματικές εντάσεις, φρουτώδεις χαρακτήρες, διαφορετικά επίπεδα πικράδας και πικάντικων διαστάσεων κλπ. Το ελαιόλαδο στην Ελλάδα το έχουμε παρεξηγήσει. Όχι τώρα - εδώ και πολλά-πολλά χρόνια. 

Έχουμε συνηθίσει να το βλέπουμε σε πλαστικά μπουκάλια στα σούπερ-μάρκετ ή σε ντενεκέδες που έρχονται από το (όποιο) χωριό, κι αυτό μας έκανε να αγνοήσουμε (και να συνεχίζουμε επιδεικτικά να αγνοούμε) την ομορφιά, την πολυπλοκότητα, την ευελιξία και - βέβαια - την μεγάλη εμπορική του αξία. Πώς έρχεται δηλαδή κάποια στιγμή σε μία σχέση που ο ένας σύντροφος λέει στον άλλον "Πλέον έχεις δέσει το γάιδαρό σου και με θεωρείς δεδομένο/η"; Ε, το ίδιο πράγμα ακριβώς ισχύει και εδώ. Και επειδή, όταν συμβαίνει αυτό σε μια σχέση, βρίσκεται πάντα κάποιος τρίτος που ξέρει να εκτιμήσει καταστάσεις και να δρέψει, εν τέλει, τους επιθυμητούς καρπούς, έτσι συνέβη και με το ελαιόλαδο: Όσο εμείς το αδειάζουμε αφειδώς σε τηγάνια και χωριάτικες σαλάτες από το πλαστικό μπουκάλι του εμφιαλωμένου νερού και ότι περισσεύει το πουλάμε (εντός και εκτός) χύμα, άλλες χώρες όπως η Ιταλία, η Ισπανία (για να μην σας πω για την Τουρκία), το προωθούν στις σοβαρές αγορές του κόσμου ως premium είδος delicatessen έναντι υψηλών τιμών και τοποθετούνται στην συνείδηση του παγκόσμιου καταναλωτή ως market leaders. 

Όχι άδικα, βέβαια, για να εξηγούμαστε. Γιατί όταν χρησιμοποιείς διεθνή πρότυπα και πρακτικές για να παράγεις ένα εκλεκτό προϊόν, και όλο αυτό το "παντρεύεις" με το - κυριολεκτικά - επιστημονικό marketing, τότε αξίζεις να επιτύχεις. Όπως λέω συνεχώς - και έχω ξαναγράψει - από τότε που άρχισα να ασχολούμαι επαγγελματικά με την γευσιγνωσία του ελαιολάδου, οι ορίζοντές μου άνοιξαν διάπλατα. Πραγματικά δεν περίμενα να βρω τόσο πλούτο, τόσο βάθος, τόσο ενδιαφέρον στο θέμα, κι αυτό με έχει από τότε συνεπάρει. Και η μεγάλη επιβράβευση για μένα, δεν έρχεται μόνο όταν βλέπω τον ενθουσιασμό στα μάτια των ανθρώπων που πρωτο-έρχονται σε επαφή με τον πανέμορφο κόσμο του ελαιολάδου. Εκεί που πραγματικά το διασκεδάζω, είναι στην κουζίνα μου, με τη δημιουργικότητα που μου δίνει η χρήση διαφορετικών ελαιολάδων σε ορεκτικά, κρύα ή ζεστά πιάτα, αλλά και σαλάτες (κάποιοι το χρησιμοποιούν και στη ζαχαροπλαστική). Συνιστώ ανεπιφύλακτα σε όποιον αγαπάει τη γεύση και του αρέσει να ασχολείται - σε διάφορα επίπεδα - με αυτήν, μια "γνωριμία" με το ελαιόλαδο. Πιστέψτε με, θα είναι... γνωριμία ζωής. Για μένα, το ταξίδι ξεκίνησε από ένα άκρως κατατοπιστικό και ολοκληρωμένο σεμινάριο, πριν από ένα χρόνο.

Πηγή: in2life