Ακινησία λέγεται!

Γράφει ο Παναγιώτης Βενέτης

Είσαι στο αυτοκίνητο, βγάζεις ΄΄αλάρμ΄΄ και δηλώνεις στους πίσω ότι πρέπει να παρκάρεις. Καμιά φορά συμβαίνει να έχεις τοποθετηθεί λάθος και χρειάζεται να ξαναβγείς μπροστά με σκοπό να το πάρεις πάλι από την αρχή και αυτό ήταν ήδη αρκετό για να αρχίσουν τα κορναρίσματα, τα παράπονα, τα: ΄΄άντε ρέέέέ τελείωνε έχουμε και δουλειές, νύχτα το πήρες το δίπλωμα, άχρηστε, ΄΄ΝΆ πάρτα΄΄ και  με τα δυο τα χέρια κ.ο.κ Τα νεύρα λοιπόν ΄΄χτύπησαν κόκκινο΄΄ επειδή το παρκάρισμα αντί για 5΄δευτερόλεπτα τώρα θα κρατήσει 15΄ και βλέπω λοιπόν αυτή τη φωτογραφία και σκέφτομαι. Τα αυτοκίνητα είναι ακίνητα για πολύ ώρα. Από λάθος συνηθίζουμε να το λέμε ΄΄κίνηση΄΄ όλο αυτό αλλά στην πραγματικότητα είναι ακινησία και απορώ, από πού αντλείται όλη αυτή η υπομονή των οδηγών; Οι ίδιοι άνθρωποι δεν είναι; Αυτοί δεν είναι που νευριάζουν όταν προσπαθείς να παρκάρεις και σε μουτζώνουν; Σε αυτούς τους δρόμους κάθε μέρα μέσα στην ακινησία πώς μα, πώς το μπορούν; Κανονικά θα έπρεπε να γίνεται ένα υπαίθριο ρινγκ, ο ένας έπρεπε να καταστρέφει το αυτοκίνητο του άλλου... κι όμως τίποτα δεν γίνεται από όλα αυτά. Όλοι αυτοί οι νευρικοί που δεν μπορούν και δεν αντέχουν και ΄΄τρώνε το τιμόνι΄΄ όταν παρκάρεις, εδώ περιμένουν υπομονετικά στην ουρά και καθώς περνάω ανάμεσά τους με το μηχανάκι τους βλέπω πολύ ήρεμους και χαλαρούς. Κάνω το σταυρό μου, κοιτάζουν γύρω τους αν υπάρχει καμιά εκκλησία όμως εγώ γι΄αυτούς κάνω το σταυρό μου γεμάτος απορία.