Πώς θα φέρω το Μπάτζι στο χέρι μου;

Σχεδόν όλοι όσοι έχουμε παπαγαλάκια ονειρευόμαστε τη στιγμή που θα έρθουν στο χέρι μας. Στη δική μου περίπτωση ήταν κάπως πιο δύσκολο το εγχείρημα αυτό, κι αυτό γιατί τα Μπάτζι μου δεν ήταν εξαρχής ταϊσμένα στο χέρι και η συμπεριφορά τους ήταν σαν τα άγρια πουλιά της φύσης που φοβούνται μέχρι και τη σκια από οτιδήποτε κινείται. ''Παλεύω'' μαζί τους από τον Φλεβάρη (2014) κι ενώ τους κάνω όλα τα χατίρια αρνιόντουσαν πεισματικά να μου δώσουν έστω και λίγη εμπιστοσύνη. Πάντα πίστευαν πως κάτι κακό θα τους κάνω και με κοιτούσαν επιμελώς καχύποπτα. Μπήκα σε άπειρα site στο ίντερνετ για να συμβουλευτώ τρόπους προσέγγισης, εκπαίδευσης και απογοητευόμουν περισσότερο καθώς έβλεπα στα βίντεο και τις φωτογραφίες τα Μπάτζι τους να ανεβαίνουν στα χέρια τους μετά από εκπαίδευση ενώ τα δικά μου να μην πλησιάζονται με τίποτα.

Προσπάθησα με όλους τους τρόπους που διάβασα στο ίντερνετ αλλά δυστυχώς δεν κατάφερα τίποτα. Ούτε με το κεχρί δεν μπόρεσα να τα ημερέψω που υποτίθεται ότι το κεχρί φέρνει αποτελέσματα καθώς είναι η τροφή / λιχουδιά που τα τρελαίνει. Αφού πέρασε καιρός και αποτέλεσμα δεν έβλεπα, τα παράτησα. Είπαμε ας είναι γερά και δεν πειράζει ας μην έρθουν ποτέ στα χέρια μας.

Σήμερα όμως, φαίνεται πως ξημέρωσε μια διαφορετική ημέρα. Τα είδα κάπως ιδιαίτερα χαρούμενα και ομιλητικά και είπα να τους δώσω λίγο κεχρί. Πριν το κρεμάσω στο κλουβί σκέφτηκα, δεν δοκιμάζω μπας και έρθουν στο χέρι μου; Τους έδωσα να κάνουν από μια τσιμπιά για να τα γλυκάνω και ύστερα τα προσκάλεσα στο χέρι μου όπως βλέπεται στην πρώτη φωτογραφία. Δεν ήθελαν να έρθουν όμως έβλεπα στην κίνησή τους και στην πρόθεσή τους ότι το σκεφτόντουσαν σοβαρά να ανέβουν στο χέρι μου και τελικά, ο Ρίκος παίρνει την απόφαση, δίνει ένα σάλτο και να΄τος πάνω στο χέρι μου. ΤΡΕΛΑΘΗΚΑ

Η Ρίκα από την άλλη είχε ''σκυλιάσει'' καθώς έβλεπε τον Ρίκο να απολαμβάνει το κεχρί ενώ εκείνη όχι. Οπότε κάποια στιγμή, παρασυρόμενη από το πάθος της δίνει κι αυτή μια, και να΄τη πάνω στο χέρι μου. Τελικά με ποιο τρόπο μπορεί να κάνει κάποιος το Μπάτζι του να έρθει στο χέρι του; Με τη συνεχή φροντίδα και τον χρόνο. Αυτή είναι η δική μου εμπειρία. Χρειάστηκε να περάσουν 7 μήνες έως ότου αποκτήσουν εμπιστοσύνη και να έρθουν στο χέρι μου. Υπάρχουν πολλοί μέθοδοι εκπαίδευσης και αν αναζητήσετε στο ίντερνετ θα βρείτε πολλούς αλλά κατάλαβα πως η καλύτερη και η πιο αποτελεσματική μέθοδος για να έρθουν τα Budgie στο χέρι σας, είναι:

α) Η καθημερινή φροντίδα

Βλέπουν και αισθάνονται ότι τα φροντίζετε και πως νοιάζεστε για αυτά. 

β) Να τους μιλάτε καθημερινά

Μιλήστε τους σχεδόν κάθε μέρα, με χαμηλή φωνή γεμάτη στοργή. Να επικοινωνείτε μαζί τους με σφυρίγματα.

γ) Δώστε τους χρόνο

Το είχα διαβάσει σε πολλά site αλλά το προσπερνούσα. Υπήρξα πολύ ανυπόμονος το παραδέχομαι αλλά πράγματι παίζει μεγάλο ρόλο ο χρόνος. Τα παπαγαλάκια μας χρειάζονται πολύ χρόνο έως ότου συνηθίσουν την τεράστια παρουσία μας. Δώστε τους λοιπόν πολύ χρόνο και θα δείτε ότι με τον καιρό θα σας εμπιστευτούν και θα έρθουν κοντά σας.

δ) Το κεχρί φέρνει αποτελέσματα

Δελεάστε τα με κεχρί. Το κεχρί δεν το αγαπούν απλώς - ΤΟ ΛΑΤΡΕΥΟΥΝ!!! Αν τα δικά σας Μπάτζι δεν αγαπούν το κεχρί (πράγμα απίθανο), τότε ανακαλύψτε ποια τροφή τα ''ξασηκώνει'', σε ποια τροφή δεν μπορούν να αντισταθούν και χρησιμοποιήστε το σαν δόλωμα ή καλύτερα σαν αντάλλαγμα. 

Φτερωτέ μου φίλε, για να σου δώσω τη λιχουδιά σου θα πρέπει κι εσύ να ανέβεις στο χέρι μου. Αν είστε στην αρχή της προσπάθειας, μην το παρακάνετε, προσπαθήστε μόνο για 10΄ λεπτά κι αν δεν ανεβαίνουν στο χέρι σας, δεν πειράζει, χαρίστε το. Αφήστε το στο κλουβί και προσπαθήστε ξανά μια άλλη φορά. 

Καλή επιτυχία!