Τελευταία κάποιες υποχρεώσεις με έφερναν πολύ συχνά στα μέρη του Πειραιά και συγκεκριμένα στο Μικρολίμανο και την Καστέλλα. Από την τελευταία φορά που είχα ξαναεπισκεφτεί αυτή την περιοχή έχουν περάσει πολλά χρόνια, ίσως πάνω και απο δεκαετία. Τότε υπήρχε πολύ ζωή εδώ. Μαγαζιά, κόσμος, κίνηση, ομορφιά, ρομαντισμός,.. έτσι τουλάχιστον εγώ τη θυμάμαι.
Σήμερα η εικόνα είναι απογοητευτική. Όταν πέρασα από κάποια σημεία που τα είχα νοσταλγήσει στα τόσα χρόνια απουσίας μου στο εξωτερικό, ένιωσα μια απίστευτη θλίψη. Αμέσως ήρθε στο μυαλό μου η λέξη ''εγκατάλειψη'' κι ένα ΓΙΑΤΙ;
Στην αρχή φωτογράφησα πολλές εικόνες - άσχημες εικόνες, εγκαταλελειμμένα κτήρια, κλειστά μαγαζιά, σκουπιδαριό και δυσοσμία... αλλά μετά σκέφτηκα, τί νόημα έχει; Γιατί το κάνω τώρα αυτό; Και τι θα βγει αν δημοσιεύσουμε αυτές τις εικόνες στο διαδίκτυο; έτσι κι αλλιώς, αν ήταν κάποιος να νοιαστεί θα το είχε κάνει. Μήπως, τις δικές μου φωτογραφίες χρειάζεται να δουν για να κινητοποιηθούν;
Και με τις σκέψεις αυτές, έσβησα όλες αυτές τις ''μαύρες'' φωτογραφίες και έδωσα στον εαυτό μου ένα φωτογραφικό διαγώνισμα. Να προσπαθήσω μέσα σε όλα αυτό, να βρω όπου υπάρχει ακόμα ομορφιά σε αυτή την περιοχή. Δεν μπορεί, κάτι όμορφο θα έχει απομείνει.
Στο βάθος ο Λυκαβηττός και περίπου στη μέση ο Παρθενώνας!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου