TROIS COULEURS: BLEU – Τρία
χρώματα: Μπλε 1993
(Krzysztof Kieslowski):
Το πρώτο μέρος της
τριλογίας του Kieslowski, βασισμένης στα
τρία χρώματα της Γαλλικής Επανάστασης
και των ιδεωδών που συμβολίζουν
(Ελευθερία, Ισότητα, Αδελφοσύνη), είναι
ένα συγκλονιστικό υπαρξιακό θρίλερ. Η
Juliette Binoche υποδύεται μια χήρα που αντιδρά
στο θάνατο του συνθέτη συζύγου της και
της κόρης της σε ένα τροχαίο δυστύχημα
και παίρνει την απόφαση να αποσυρθεί
από τον κόσμο, σε μία απελπισμένη
προσπάθεια να σπάσει κάθε συναισθηματικό
δεσμό με ανθρώπους και αντικείμενα (που
μαζί με τη χαρά φέρνουν και τον δυσβάσταχτο
πόνο) και να νοιώσει ελεύθερη. Αυτός ο
δρόμος όμως είναι αδιέξοδος. Μετά από
αλλεπάλληλες υπαρξιακές αναδιφήσεις
που ο μέγας Kieslowski εικονογραφεί δεξιοτεχνικά
με χρήση γκρο πλάνων, προσώπων και
αντικειμένων με μυριάδες οπτικούς και
ηχητικούς συμβολισμούς - σχεδόν καθετί
στην ταινία υποκρύπτει και ένα δεύτερο
νόημα πέρα από το εμφανές καταδηλωτικό,
η ηρωίδα οδηγείται τελικά στην αποδοχή
του Άλλου και μεταβολίζει τον πόνο σε
Αγάπη. Η Ελευθερία ως ουμανιστική ιδέα
όπως αποτυπώνεται στην πρώτη ρίγα της
Γαλλικής σημαίας και η Ελευθερία ως
ατομική διάσταση, η Ελευθερία του να
μην έχεις τίποτα, η Ελευθερία του να
χάνεις τα πάντα, όπως την καταγράφει η
εκφραστική κινηματογραφική πένα του
τελευταίου σκηνοθέτη της ψυχής. Εκεί
που το τέλος συναντά μια νέα αρχή, εκεί
που συναισθήματα απειλούνται από
αποκαλύψεις μιας στιγμής, εκεί που οι
αναμνήσεις στέκουν ως τείχη αδιαπέραστα
μπροστά στην ανάγκη διαφυγής, ο σκηνοθέτης,
προσαρμόζει τη θέληση ως κλειδί και την
αγάπη ως όχημα της λυτρωτικής απελευθέρωσης.
Ο δρόμος της απώλειας θα γίνει το
εφαλτήριο για την εσωτερική αναδόμηση
της Julie. Η ταινία πάλλεται μέσα στην
έννοιά της άλλοτε σε επίπεδο οικουμενικό
και άλλοτε βαθιά προσωπικό, αντανακλώντας
στο πρόσωπο της Julie την πάλη ανάμεσα
στην ασημαντότητα της ύπαρξης ως τη
συνειδητοποίηση και τη λατρεία της
μοναδικότητας. Μέσα από αυτή, ζωή και
θάνατος, πόνος και λύτρωση, άρνηση και
επιθυμία μοιάζουν να διαχωρίζονται από
μια λεπτότατη γραμμή, επάνω στην οποία
ο σκηνοθέτης υφαίνει για την ηρωίδα του
άλλο ένα παιχνίδι άψογα δομημένο επάνω
στις αντικρουόμενες αρχές της θέλησης
και του τυχαίου. Η εσωτερική ερμηνεία
της Binoche, η οποία αποδίδει τη συναισθηματική
παράλυση/παραίτηση της Julie χωρίς υπερβολές
και κραυγαλέες αντιδράσεις είναι πολύ
καλή, ενώ η μουσική του Zbigniew Preisner είναι
μουσική κάθαρσης με τον ύμνο της Αγάπης
του Απόστολου Παύλου στο φινάλε και το
εμπνευσμένο μοντάζ που συνενώνει όλες
τις ανθρώπινες υπάρξεις σε μία με
διαφορετικές μορφές απλώς, συνταράζει.
Πηγή κειμένου:
the100bestmovies.blogspot.de
Μετά το τέλος της ταινίας αναζήτησα τα λόγια της Επιστολής και δημιούργησα από εικόνες που συνέλεξα από το διαδίκτυο το βίντεο που παρουσιάζω εδώ.
__________________________________________________________________
Δείτε επίσης:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου